Mijn vader groeide op in Williamsburg, een wijk in Brooklyn, New York in de jaren twintig, lang voordat Williamsburg de zeer trendy stad werd die het nu is. Hij en zijn drie broers, Louis, Al en Murray, zijn opgegroeid in een appartement dat toegankelijk was via een kleine trap, verborgen achter een deur in de schoenenwinkel van mijn grootvader.
Toen mijn grootouders ouder werden, werd de winkel beheerd door mijn oom Louis. Oom Louis bleef nog vele jaren in het appartement wonen. Mijn vader, mijn oom Al en mijn oom Murray trouwden en openden schoenenwinkels in de buitenwijken van Long Island. Zoals u zich kunt voorstellen, kwamen familiebijeenkomsten vaak terug op gesprekken over schoenen. Mijn vader had een sterke arbeidsethos, die hij mijn broer en mijzelf bijbracht. Eén manier waarop hij dit deed, was door ons naar het werk in de schoenenwinkel te brengen. Ik werkte daar in de weekenden en zomers totdat ik podotherapeut werd. Als jong kind heb ik levendige herinneringen aan het kijken naar vrouwen die opgewonden nieuwe schoenen probeerden. Ze stonden voor de spiegel en paradeerden als pauwen op hun mooie hakken. Terwijl ik ze zag lopen, werd het duidelijk… deze schoenen doen pijn! De schoenenwinkel van mijn familie werd de broedplaats voor mijn bewustzijn over zowel schoenen als voeten. Ik zag de frustraties van mensen met voetproblemen. Ik werd podotherapeut omdat ik een behoefte zag en voelde dat ik impact kon maken. Ik maak nu schoenen, omdat ik dezelfde visie heb. Hoewel ik vrouwen in mijn medische praktijk één voor één kan helpen, weet ik dat ik vele duizenden vrouwen kan helpen door comfortabele hakken te maken! Ik hoop ze uit mijn kantoor en in mijn schoenen te houden!
Vrouwen verdienen beter schoeisel! Ik hoop de mantra van #fashionoverfunction te vervangen door #fashionwithfunction! Onlangs keerde ik terug naar de oorspronkelijke winkel van mijn grootvader, Oloff’s Shoes in Williamsburg. Een vriendelijke man, Antonio genaamd, nam contact met mij op met een foto van mijn familienaam op de stoep. ‘Neem me niet kwalijk,’ vroeg hij, ‘was dit de winkel van uw familie?’ Vervolgens konden we elkaar ontmoeten in de oude winkel. Hij deelde genereus herinneringen aan de buurt, onder meer hoe belangrijk de schoenenwinkel was voor de bewoners daar. Toen ik naar het slaapkamerraam keek waar mijn vader opgroeide, besefte ik dat schoenen echt in mijn DNA zitten. Ik heb er niet voor gekozen om in de schoenenbranche te werken. Het heeft mij gekozen!!!
xo Joan
